زین همرهان ، هـمـراز  من ، تنـها توئی تنـها بیـا      باشد که در کـام صدف گـوهـر شوی یکـتا بـیـا
یـا رب کـه از دریــا دلـی خـود گـوهـر یـکـتــا شوی      ای اشک چشـم آسـمـان در دامـن دریــا بـیــا
مـا ره بــه کــوی عـافیـت دانیــم و منـزلـگـاه انـس      ای در تـکاپـوی طـلب گـم کــرده ره بـا مـا بـیــا
ای مـاه کنـعـانی تـو را یــاران بـه چـاه افکنـده انـد      در رشـتـه پـیــونــد مــا چنــگی زن و بــالا بیــا
مفتون خویشم کردی ازحالی که آنـشب داشتی      بــار دگــر آن حــال را کـــردی اگـــر پــیـــدا بـیــا
شـرط هــواداری ما شیــدائـی و شـوریــدگیـسـت      گر یـار ما خواهی شدن شوریده و شیـدا بـیـا
در کـار مـا پــروائـی از طـعـن بـد انـدیــشـان مـکـن      پـروانـه گـو در محفـل این شمع بی پــروا بـیـا
کنـجی است ما را فـارغ از شور و شـر دنیـای دون      اینـجا چو فارغ گشتی از شور و شر دنیا بـیـا
گـر شهریــاری خـواهی و اقـلیــم جـان از خاکـیـان      چون قاف دامـن بـاز چـیــن زیــر پـر عـنقـا بـیـا

    شهریار

حوادث اخیر در فرانسه و وقایع مشابه در برخی دیگر از کشورهای غربی مرا متقاعد کرد که درباره‌ی آنها مستقیماً با شما سخن بگویم. من شما جوانان را مخاطب خود قرار میدهم؛ نه به این علّت که پدران و مادران شما را ندیده می‌انگارم، بلکه به این سبب که آینده‌ی ملّت و سرزمینتان را در دستان شما میبینم و نیز حسّ حقیقت‌جویی را در قلبهای شما زنده‌تر و هوشیارتر می‌یابم. همچنین در این نوشته به سیاستمداران و دولتمردان شما خطاب نمیکنم، چون معتقدم که آنان آگاهانه راه سیاست را از مسیر صداقت و درستی جدا کرده‌اند.

نشریات جدیدی که این روزها از هر گوشه و کنار می رویند ریشه در خاک واحدی دارند و آن «ژورنالیسم حرفه ای» است.
مشخصه اصلی ژورنالیسم حرفه ای آن است که خود را به سخیف ترین گرایش ها و سلیقه های روز فروخته است و روی به ابتذال آورده و برای جلب مشتری دست به همان کارهایی می زند که پاتوق های کنار خیابانی می زنند:
« گزارش های داغ، مصاحبه های تنوری، دانستنیهای سرپایی، اطلاعات ساندویچی، تیترهای بودار، جدول های خوشمزه، مسابقات هوس انگیز... و خلاصه انواع مطالب برای انواع سلیقه ها! »

گر طبیبانه بیایی به سر بالینم 

به دو عالم ندهم لذت بیماری را